تلاجن

شهادت شهدا یا بروز حوادث و ابتلائات باید چیزهایی رو در زندگی روزانه و عادت‌های شخصی ما عوض کنه. فقط این‌طوریه که می‌تونیم مصمم و پایدار بمونیم و به تعبیر قرآن، بعد از ابتلائات، حتی بر ایمانمون افزوده بشه.

خانم و آقای اصطلاحا محترم، در صلح بودن تو با جهان، حاصل فرهیختگی‌ت نیست. از عوارض پخمگی زیادته. مسئله اینه حتی شعور مشاهدهٔ رنج‌ها رو هم نداری، چه برسه به درک و پردازش و خدای‌نکرده تحلیل و کنار اومدن باهاشون. ایرادی هم نداره. منتها سرخوشی ناشی از بلاهتت رو تجویز نکن و خیال نکن اگه کسی مثل تو خجسته نیست یعنی لابد پس هوش هیجانی‌ شخص شخیصت خیلی بالاست.

+ نتانیاهو به درجهٔ جنون رسیده. ما که تکلیفمون روشنه، منتها حتی اگر هدف حفظ رژیم هم باشه باز این مسیری که این مردک داره می‌ره عجیبه. خب بابا یکم کوتاه بیا، چهار تا امتیاز بده، گروگان‌هات رو پس بگیر، سرمایهٔ اجتماعی‌ت رو ترمیم کن، بعد دوباره به‌تدریج قوات رو جمع کن و هر غلطی می‌خوای بکن. این جنون روند اضمحلال رژیم رو تسریع می‌کنه ولی خب، ممکنه با فاصلهٔ کوتاه داغ‌های بزرگی به دل ما بذاره.

چه می‌دونم؛ مثلا ظهور رو بنداز همین امسال بگو واسه شما کردم :)

چیزی که از حملهٔ موشکی به اسراییل برام قشنگ‌تره، اینه که امشب توییت صادق زیباکلام، محمود صادقی، امیر تنها و... فیو زدم. این‌جای وفاق واقعا قشنگه. صدوهشتاد‌درجه اختلاف‌نظر داریم تو خیلی مسائل، ولی پای ایران و امنیت ایران، پای جواب دادن به اسراییل، هم‌نظر و همراهیم. باید مراقب این همراهی بود. این همون چیزیه که می‌تونه نجاتمون بده و به فضل خدا ما رو پیش ببره.

برای این مردان بزرگ سرنوشتی جز شهادت نمی‌شه متصور بود. ولی خب، هرچقدر هم پیش‌بینی کرده باشیم و احتمال داده باشیم، باز از سوز و درد قلبمون کم نمی‌شه... . بعضی فقدان‌ها انقدر دردناکن که خیلی جدی با خودت می‌گی: «واقعا مقاومت ارزشش رو داره؟» و ممکنه روزهای متمادی طول بکشه تا بتونی دوباره افکار و انگیزه‌هات رو مرتب کنی و سروسامون بدی...

_ ما خیلی دوست داریم ایران پیشرفت کنه و شبیه این کشورای گوگولی توی فیلما و سریالا بشه. وای خدای من🥹

آدمی‌زاد آرمان‌گرایی که قراره تازه بره دانشگاه، قطعا جزء اولویت‌های اصلی‌ش تو انتخاب رشته می‌تونه به مهندسی پزشکی و ساخت اعضای مصنوعی و این‌ها فکر کنه. جبههٔ مقاومت، هم الان و هم در آینده به این تخصص بسیار نیاز داره.

+ چه رشته‌های دیگه‌ای به نظرتون اولویت دارن؟

یه ژانری تو فیلم و سریالا هست که من بهش می‌گم ژانر سرخوش. این‌طوریه که ته مسئله و دغدغهٔ شخصیت اصلی اینه دوستاش یه مهمونی‌ای چیزی دعوتش نکردن، فلان تمرین و حرکت ورزشی یا موسیقی رو نمی‌تونه خوب یاد بگیره، اونی که دوستش داره بهش محل نمی‌ذاره، شغلی که می‌خواد رو نتونسته به دست بیاره و... .

چیزی که گاهی مرورش می‌کنم اینه که ناتو هم نتونست اون‌طور که می‌خواد از اوکراین در مقابل روسیه دفاع کنه. این یعنی فقط ما نیستیم که نمی‌تونیم از متحدانمون حمایت کنیم. دست بقیه هم کاملا باز نیست؛ محدودیت‌ها زیاده و مسائل پیچیده‌ان.

محیطای کاری چنان با استخدامیای سهمیه‌ای و رانتی و باپارتی‌اومده اشباع شده که تلاش برای ورود شرافتمندانه به این محیطا، حتی اگر با موفقیت همراه باشه، شروع یه دوران زجرآوره. بهتر اینه همینا با هم باشن و از پس هم بربیان.

کاش می‌شد دوتایی با خدا می‌نشستیم تو یه کافهٔ معمولی. یا مثلا قدم می‌زدیم کنار هم تو همون پیاده‌رویی که دوستش دارم. و من سوال‌هام رو ازش می‌پرسیدم و اون آروم و دونه‌دونه جواباشون رو برام توضیح می‌داد.

نوشته بود:

The World is drowning in the blood of the innocent

...?Where are you

ما مدت‌های مدیدیه داریم به بدترین اشکال ممکن تحقیر می‌شیم. اگر تنها راه نجات ما از این تحقیر تاریخی جنگ باشه، شخصا ازش استقبال می‌کنم.

بعد از اتفاق اخیر، کاهش محبوبیت ایران بین گروه‌های مقاومت (مخصوصا فلسطینی) محتمل است. عصبانیت و نیش و کنایهٔ اشخاص واقعی و حساب‌های مجازی هم همین‌طور. اما ایرانی معتقد به جبههٔ مقاومت باید نهایتا بتواند از دلخوری (طبیعی) این مرحله عبور کند. کمک به جبههٔ مقاومت یک بخش ماجراست؛ قانع کردن این گروه‌ها به پذیرش کمک و همراهی ایران در کشاکش حوادث بخش دیگر. و این هردو بخش، وظیفهٔ ما.

ولی غم شهادت علمدار برای اهل حرم یه طور دیگه‌ای بوده. از دست دادن پشت و پناه رو ما خانوما کلا یه شکل دیگه‌ای می‌فهمیم که قابل‌ توضیح هم نیست. مهم هم نیست خودمون چقدر قوی و محکم باشیم. این غم، یه جور عجیب و استخون‌سوزی زنونه است...

پروردگارا، تو شاهد باش که ما برای اعتلای کلمهٔ حق در مقابل چه وحوشی ایستادگی کردیم.

دوست عزیز تحریمی/اصلاح‌طلب من

آزادی‌های اجتماعی‌ای که دنبالش هستی به خاطر روند پرشتاب مدرنیزاسیون جامعهٔ ایرانی خودشون به‌مرور اتفاق می‌افتن. نگاه کن به جامعه. این همون جامعهٔ دههٔ هفتاد یا هشتاده به نظرت؟ نگاه کن به مراکز نیمه‌رسمی‌تری مثل شبکهٔ نمایش خانگی، سینما، کنسرت، استادیوم و... . حتی تو دولت‌های کمی حزب‌اللهی‌تر هم عملا کسی قدرت مقابله با امواج قدرتمند مدرنیزاسیون و غربی شدن رو نداره و صرفا هارت و پورتشون زیاده. این البته تو نظام ارزشی من مطلوب نیست. منتها برای تو که برات مهمه می‌گم. به خاطر این مطالبات، به یه سری مهرهٔ سوختهٔ خستهٔ متفرعن رای نده جانم. حتی اگر قصدت مهاجرته، بازم هرجای دنیا باشی دوست داری با افتخار از کشورت اسم ببری و اسم ببرن. به گروهی رای بده که مدام نق نمی‌زنن و حداقل قصد دارن برای حل مشکلات تلاش کنن.

ارادتمند💚🤍❤️

اگر کسی هست که این‌جا رو می‌خونه و احیانا حرف من ارزشی براش داره، پیشنهاد می‌کنم در درجهٔ اول حتما در انتخابات شرکت کنیم (من خودم الان پام ترک خورده و تو گچه ولی قصد دارم به امید خدا حتما رای بدم مثل گذشته) و ثانیا پیشنهاد من برای ریاست‌جمهوری، آقای جلیلیه. همهٔ نامزدها ایراداتی دارن به هرحال ولی در مجموع به نظرم ویژگی‌های مثبت ایشون از بقیه بیش‌تره. اگر بخوایم شاخصی تعریف کنیم که نسبت ویژگی‌های مثبت به منفی رو ارزیابی کنه، باز به نظرم آقای جلیلی امتیاز بیش‌تری می‌گیرن. باز البته هرطور خودتون صلاح می‌دونید. اصل مشارکت مهم‌تره. و ترجیحا رای سفید نندازید. شما که دارید زحمت می‌کشید و تا پای صندوق تشریف می‌برید، حداقل یه رای واقعی داشته باشید. از ایدئال‌‌گرایی افراطی تو سیاست باید پرهیز کرد. یه مسئول حتی اگر کمی بهتر از دیگری باشه به خاطر تاثیر گسترده‌ای که یه تصمیم، امضا و فرمانش روی آدم‌ها می‌ذاره، خیلی مهمه با دقت انتخاب بشه و برای انتخابش دلیل داشته باشیم. حتی مزیت‌های کوچیک هم در میدان سیاست ممکنه منشأ تاثیرات بزرگ باشن. فراموش نکنیم ایران زیبای ما به تداوم تمرین مردم‌سالاری نیاز داره و این صندوق‌های رای با جانفشانی‌ها و فداکاری‌های زیاد به دست ما رسیدن. مراقب باشیم کفران نعمت نکنیم که حداقل عقوبتش، از دست دادن اون نعمته.

به امید بهترین اتفاقات برای ایران عزیزمون و تک‌تک کسانی که قلبشون برای این سرزمین می‌تپه♥️🇮🇷