عیدتان پیشاپیش مبارک:)
یکی از اصول خیلی سفت و سخت و بدیهی زندگی من، ادا درنیاوردن بوده؛ همیشه متنفر بوده ام از این که خودم را شبیه چیزی نشان بدهم که واقعا نیستم؛ حتی اگر به قیمت مشکل و دردسر و سؤتفاهم تمام شده باشد برایم؛ سر همین قضیه، چند سال پیش ( آن اوایل که اعتقاداتم تازه داشت شکل می گرفت و هر عمل واجب و مستحبی برایم شبیه امتحان کردن یک مزه جدید در دنیایی نو و ناشناخته بود) گهگاه که دعای عهد می خواندم، هیچ وقت آن قسمت آخرش ( با دست، روی پا زدن) را انجام نمی دادم و تصورم این بود که این حرکت، نماد و نشانه ای است از نهایت پریشانی و وقتی من این طور گرفتار و شوریده نیستم، چرا باید ادایش را در بیاورم؟!
حالا که بعد از سال ها و داشتن کلی تجربه ریز و درشت، دوباره تصمیم گرفته ام فایل صوتی دعای عهد را، صبح هایی که می توانم، گوش بدهم، احساس می کنم گاهی درآوردن ادای بعضی چیزها، آن قدر ها هم بد نیست...
یه جای فیلم "ایتالیا ایتالیا" هست که نادر (حامد کمیلی) و برفا (سارا بهرامی) شروع می کنن رازهای ناگفته زندگی شونو به هم می گن؛ بعد نادر به عنوان یه اعتراف تقریبا شرم آور می گه :" من تو نوشتن پایان نامه لیسانس تاریخم تقلب کردم و حدود دو سوم متنو از یه کتاب ایتالیایی کپی کردم که هنوز ترجمه نشده بود و می دونستم اساتیدم نخوندنش.":|
می خوام بگم یعنی تقلب تو پایان نامه، باعث خجالته در اصل؛ نه ریاست!
+فیلمشم ببینید. غلظت روشنفکریش یکم بالاست؛ ولی ببینید:)
از کل پنج واحد ایمنی شناسی ای که توی دانشگاه گذراندم، کلاس ها و جزوه های تقریبا تمام نشدنی استاد "میم" عزیز، آزمایشگاه هایی که بعضا تا شش هفت غروب طول می کشید و نمره ای که خیلی هم بد نشد، با اغماض، فقط همین یادم مانده که استاد می گفت " مادرها الان خیلی بچه ها رو نازک نارنجی بار میارن، یه وقتی نونی چیزی افتاد رو فرش و سرامیک و اینا تو خونه، بدید بچه بخوره سیستم ایمنیش با آنتی ژن های مختلف رو به رو شه " :)
حالا بچه که ندارم و برای بچه های مردم هم نمی شود نسخه پیچید، ولی خودم گاهی برای توجیه تنبلی، به این نسخه عمل می کنم:)