تلاجن

فکر کردن به زندگی مردان و زنان بزرگ‌ و پرتلاشی که در همین روزگار فعلی ظاهرا مدرن قرن بیست‌و‌یکمی ما مجبور شدن در مسیر مبارزه با پلیدی‌های عالم سال‌های سال مخفیانه زندگی کنن و حتی در پایان هم غریبانه تشییع و تدفین بشن، آدم رو معذب و شرمنده می‌کنه. شرمی که می‌تونه انگیزهٔ خیلی از تغییرها باشه...

+ و می‌دونید، به اثر وضعی این تغییرها فکر می‌کنم در نظام هستی. به تاثیری که تلاش مضاعف خالصانهٔ ما (به احترام و به یاد شهدا) می‌تونه روی عوض شدن معادله‌ها بذاره. حتی اگر فرسنگ‌ها از خط مقدم مبارزه دورتر باشیم...

منتها به عوامل بیماری‌زای روحی-روانی که می‌رسه یهو خیلیا این‌‌شکلی می‌شن که «وای من به خاطر فلان اتفاق یا برخورد یا حادثه تو زندگیم دیگه نمی‌تونم رفتار عادی داشته باشم/موفق بشم/اعتماد کنم/خوش‌اخلاق باشم و...». بابا به خدا این‌شکلی نیست. قدرت روح اگر بیش‌تر از قدرت جسم نباشه (که هست) کم‌تر نیست. از خیلی از پیشامدهای تلخ می‌شه عبور کرد. خیلی از زخمای روحی خوب می‌شن و حتی خیلی از اونایی که خوب نمی‌شن هم باز جلوی زندگی سالم و عادی ما رو نمی‌گیرن. رها کنیم و انقدر سخت و جدی نگیریم همه‌چی رو. زندگی همینه، و همیشه هم همین بوده🙌

پ.ن: قبل و بیش از همه یادآوری به خودم.

الان حس می‌کنم شهدای عزیزمون فقط قراره یه مدت کوتاه بینمون نباشن و به‌زودی برمی‌گردن. و این، نگرانی و ناراحتی از نبودنشون رو به یه انتظار شیرین تبدیل می‌کنه. شیرین‌ترین انتظار دنیا :)

دقیقا همون که خود سنوار عزیز، دقیق و کامل گفته بود: «آیا دنیا از ما انتظار دارد که کشته شویم و قربانیان خوبی باشیم؟ تا بی‌سر‌و‌صدا ما را سلاخی کنند؟»

پ.ن: من شخصا ترجیح می‌دادم همهٔ اون حرفایی که صهیونیستا می‌زدن درست باشه و سنوار عزیز تا آخرین روز مبارزه تو اعماق تونل‌ها تو امنیت بمونه. 

پ.ن۲: ر.ک به توصیهٔ امیرالمومنین به یکی از خلفا در مورد حضور در میدان نبرد: «زمامدار مانند رشته است که مهره‌ها را جمع مى‌کند و اگر رشته از هم بگسلد، مهره‌ها پراکنده شده، به گونه‌اى که دیگر نمی‌توان همه را جمع کرد». ممکنه بگید این مال شرایط خاصی بوده و خود حضرت هم در زمان حکومت در جنگ‌ها حضور داشتن. بله، ممکنه نیاز به حضور باشه. سنوار عزیز هم تو هتل و ویلای ترکیه و دبی و قطر نبود. تو همون غزه بوده و لازم بوده تا حد ممکن از جونش محافظت کنه. نه برای نفع شخصی که برای پیشبرد هدف.

پ.ن۳: بحث رعایت اخلاق جنگی جداست. ما شبیه اون حیوونا نیستیم و قرار هم نیست باشیم. ولی این چیزایی که اینا گرفتن دستشون، ربطی به اخلاق جنگی نداره. از تدبیر فرمانده حرصشون گرفته.

پ.ن۴: به عنوان یه شاهد حداقلی، ر.ک سریال مختارنامه. اون‌جا که خانوادهٔ فرماندهان رو بردن توی قصر که ازشون محافظت بشه.

چقدر دلم شکست از خبر شهادتت سنوار عزیز... هرچند همین که تو اون جغرافیای کوچیک تا همین الان هم زنده بودی خودش معجزه بود...

کاش می‌شد همهٔ دار‌و‌ندار من و امثال من رو می‌گرفتن ولی فرماندهان و سرداران مقاومت زنده و سالم می‌موندن...

چی می‌تونه جبران خون پاک عزیزان ما باشه؟ چه عذابی؟ چه عقوبتی؟ ما هنوز انتقام خون گرم حسین‌بن‌علی (علیه‌السلام) رو نگرفتیم. هنوز داغ شمشیر زهرآلود ابن‌ملجم روی قلب ماست. ما هنوز لباس عزای شهادت فاطمه (سلام‌الله علیها) رو از تنمون درنیاوردیم. ما هنوز حتی فرصت نکردیم از مجلس غربت امام حسن (علیه‌السلام) بیرون بیایم و برای تنهایی امام سجاد (علیه‌السلام) و فرزندانش اشک بریزیم. ما خیلی که جلو اومده باشیم نهایتا ۱۳دی۹۸ همراه زمان یخ زدیم. جلوتر از این دیگه چیزی وجود نداره. نه زمان، نه مکان، نه خود من. رفتن سید که حتی تو فهرست «تلاش برای باور کردن» هم نیست. هیچ فیلمی ازش رو نمی‌تونم باز کنم و الا یه اختاپوس چنگ می‌زنه به قلبم و ولش نمی‌کنه. اون‌وقت حتی یحیای عزیز رو هم از بین ما بردی؟... یا الله... دلخوشیم به این که می‌بینی و می‌دونی. و اگر تو این‌طور می‌پسندی، پس همین درسته...

کاش این همه فراق، فدیهٔ حضور عظیم شما باشه آقا...

نهایتا این که سعی کن تا حد امکان کلا خفه شی.

+ یعنی ما اگر یه سری گاو از سوئیس و یه سری گوسفند از استرالیا آورده بودیم و بهشون طی یک دورهٔ فشرده توضیح می‌دادیم لبنان و فلسطین و سوریه چه ربطی به ایران دارن تا الان نه‌تنها توجیه شده بودن، بلکه خودشون می‌تونستن موضوع رو تدریس کنن؛ ولی به یه سری ایرانیا هنوز نمی‌شه فهموند. حالا شاید بگید چرا گاو و گوسفند خارجی که باید عرض کنم چون چهارپایان ایران توجیهن خودشون.

+ زدم خطبه رو ببینم ولی صدای آقا به نظرم خسته و محزون بود. دلم نکشید دیگه. خدایا قلب پسر فاطمه (سلام‌الله علیها) رو از ما راضی کن و خودت بهش در غم فراق نزدیک‌ترین یارانش، آرامش بده🤲

+ چقدر کیف کردم از سفر عراقچی به لبنان. درود به شجاعتت مرد.

+ یاری خدا به‌‌وقتش می‌رسه و به مومنین به‌قدری عطا می‌شه که همگی راضی می‌شن. اما این آزمونیه برای ما که مشخص بشه اعتمادمون به وعده‌های پروردگار عالم در احوال شکست و پیروزی چقدر با هم متفاوته. ان‌شاءالله که سربلند ازش بیرون بیایم...

+ حاضرید برای این خواسته به اندازهٔ خودتون تلاش و فداکاری کنید و مسئولیت بپذیرید؟

_ نه دیگه در اون حد😏 مگه زمان کوروش کبیر مردم تلاش می‌کردن؟ کوروش و داریوش زحمت می‌کشیدن؛ مردم استفاده می‌کردن. به یزدان که گر ما خرد داشتیم😔

هدف ما اینه دنیا برای همهٔ آدما تبدیل به همچین فضای ساده و شادی بشه که حتی غصه‌هاشم آروم و مهربونن. ما وسط این دنیای پر از خون و باروت و دست و پای قطع‌شدهٔ بچه‌ها، برای اون دنیا تلاش و دعا می‌کنیم و به یاری خدا با همهٔ مصائب مسیر، پیروزی نهایی با ماست.

+ محکم بشینیم که شاید نزدیک آخرای قصه (و ناچار، پرتلاطم‌ترین بخشش) باشه🙌

پ.ن: من اینو بارها تو این وبلاگ نوشتم و جا داره باز هم اشاره کنم. مردم ما تا خرخره تو رانت و پارتی و سهمیه و کم‌فروشی و گرون‌فروشی و درآمدای شبهه‌دار غرق شدن. حرف زدن از حق و باطل با این آدما، خیلی سخت و در اغلب موارد بی‌فایده است.

پ.ن۲: فرمود: «عبادت ده جزء دارد و نه جزء آن کسب روزی حلال است»

+ کلا می‌گم.

+ می‌دونم این ادعا در حد حرفه؛ اما ان‌شاءالله خدا کمک می‌کنه در عمل هم پای این حرف می‌مونیم.