تلاجن

یک) چیزی که تو زندگی مهمه اینه که چی تحویل می‌گیری و چی تحویل می‌دی. ارزش افزوده‌ای که در موقعیت ایجاد می‌کنی مهمه (مهم‌ترینه). تو رو نهایتا با چیزی که بقیه بهش رسیدن مقایسه نمی‌کنن. با چیزی می‌سنجن که خودت می‌تونستی برسی و نرسیدی. پس تو هم فقط همین مقایسه رو برای خودت داشته باش.

با فرض شهادت هزار نفر از هموطنانمون، فرض جمعیت نود میلیونی ما، فرض کشته شدن سی نفر در اراضی اشغالی و جمعیت نه میلیونی اونا، ما باید حداکثر سیصد تا شهید می‌داشتیم تا نسبت‌ها تقریبا مساوی باشه. این فاصلهٔ سیصد تا هزار، بیش از هر چیز من رو آزار می‌ده...

احتمال داره کل بقای انقلاب اسلامی رو مدیون اون مسئول حفاظتی باشیم که اصرار کرد کیف کشمیری رو برای ملاقات با امام بگرده و آشنابازی درنیاورد.

انقدری که من می‌فهمم داشتن بمب اتم کمک خاصی به ما نمی‌کنه. این نظریه که باید تا جایی که ممکنه از طبیعت استفاده کرد و بهش تسلط پیدا کرد و قدرت پیدا کرد و... مادیه نه دینی. تو منظومهٔ فکری ما همهٔ این اقدامات یه حد معمول متعارفی دارن و قدرت اصلی دست خداست. فلذا تلاش‌های اغراق‌آمیز برای قدرتمند شدن لازم نیست. قدرت اصلی ما در مسیرهای دیگه و چیزهای دیگه است و برای اون‌ها باید تلاش کرد. 

خدا من رو نبخشه اگر قصدم تخفیف و تقلیل درد و رنج هموطنام باشه؛ ولی ما مسئول شترای خودمونیم عزیزانم. این خونه خودش صاحب داره✋

شبه‌روشنفکر ایرانی از هرجای تاریخ که خوشش میاد عبرت می‌گیره. اگر یه نمه مذهبی باشه، ما باید فقط و فقط از صلح حدیبیه و صلح امام مجتبی علیه‌السلام و «الیوم یوم المرحمه» بعد از فتح مکه درس بگیریم و دیگه خیلی که بهش فشار بیاد و نتونه یه بخش‌هایی از تاریخ رو حذف کنه (کی به کیه) نهایتا از کربلا هم درس تعامل و مذاکره می‌گیره. اگر هم تو تاریخ معاصر دنبال عبرت بگرده فقط و فقط سرنوشت ژاپن و آلمان تو جنگ جهانی دوم جای یادگیری داره و اگر ما به بخش‌های دیگه‌ای از همین تاریخ اسلام یا معاصر استناد کنیم متوهمیم و اینا که نصف تاریخ رو دور می‌ریزن واقع‌بینن :)