انسان، شاهکار بزرگ خلقته و توانایی‌های شگفت‌آوری برای تغییر خودش، محیط اطراف و کل تاریخ داره. تو مبارزه‌ای که در جریانه، گرچه تا بن دندان معتقدم به مقاومت، اما دلم برای تک‌تک کشته‌شده‌های لشکر دشمن هم می‌سوزه. از این جهت که به عنوان انسان چه کهکشان عظیمی از توانایی‌ها برای رسیدن به کمال در وجودشون بوده، اما نهایتا به کجا رسیدن. حیف...
منتها به عوامل بیماری‌زای روحی-روانی که می‌رسه یهو خیلیا اینشکلی می‌شن که «وای من به خاطر فلان اتفاق یا برخورد یا حادثه تو زندگیم دیگه نمی‌تونم رفتار عادی داشته باشم/موفق بشم/اعتماد کنم/خوش‌اخلاق باشم و...». بابا به خدا اینشکلی نیست. قدرت روح اگر بیش‌تر از قدرت جسم نباشه (که هست) کم‌تر نیست. از خیلی از پیشامدهای تلخ می‌شه عبور کرد. خیلی از زخمای روحی خوب می‌شن و حتی خیلی از اونایی که خوب نمی‌شن هم باز جلوی زندگی سالم و عادی ما رو نمی‌گیرن. رها کنیم و انقدر سخت و جدی نگیریم همه‌چی رو. زندگی همینه، و همیشه هم همین بوده🙌
پ.ن: قبل و بیش از همه یادآوری به خودم.