تو درس ایمنی‌شناسی یه جمله‌ای داشتیم که می‌گفت «ما در اقیانوسی از عوامل بیماری‌زا زندگی می‌کنیم» و واقعا هم همینه. آب، هوا، خاک، حیوانات، بدن و وسایلمون پر از عوامل باکتریایی، آغازی، قارچی و ویروسیه که خیلیاشون هم بیماری‌زا هستن. اما می‌بینید که اغلب ما با رعایت دستورالعمل‌های نسبتا ساده‌ای در اغلب موارد سالمیم، خیلی از بیماری‌ها درمان دارن و نهایتا هم اغلب آدم‌ها بر اثر پیری و کهولت سن از دنیا می‌رن و همه هم اینو می‌دونیم.
منتها به عوامل بیماری‌زای روحی-روانی که می‌رسه یهو خیلیا اینشکلی می‌شن که «وای من به خاطر فلان اتفاق یا برخورد یا حادثه تو زندگیم دیگه نمی‌تونم رفتار عادی داشته باشم/موفق بشم/اعتماد کنم/خوش‌اخلاق باشم و...». بابا به خدا اینشکلی نیست. قدرت روح اگر بیش‌تر از قدرت جسم نباشه (که هست) کم‌تر نیست. از خیلی از پیشامدهای تلخ می‌شه عبور کرد. خیلی از زخمای روحی خوب می‌شن و حتی خیلی از اونایی که خوب نمی‌شن هم باز جلوی زندگی سالم و عادی ما رو نمی‌گیرن. رها کنیم و انقدر سخت و جدی نگیریم همه‌چی رو. زندگی همینه، و همیشه هم همین بوده🙌
پ.ن: قبل و بیش از همه یادآوری به خودم.
