تلاجن

آدمی‌زاد آرمان‌گرایی که قراره تازه بره دانشگاه، قطعا جزء اولویت‌های اصلی‌ش تو انتخاب رشته می‌تونه به مهندسی پزشکی و ساخت اعضای مصنوعی و این‌ها فکر کنه. جبههٔ مقاومت، هم الان و هم در آینده به این تخصص بسیار نیاز داره.

+ چه رشته‌های دیگه‌ای به نظرتون اولویت دارن؟

یه ژانری تو فیلم و سریالا هست که من بهش می‌گم ژانر سرخوش. این‌طوریه که ته مسئله و دغدغهٔ شخصیت اصلی اینه دوستاش یه مهمونی‌ای چیزی دعوتش نکردن، فلان تمرین و حرکت ورزشی یا موسیقی رو نمی‌تونه خوب یاد بگیره، اونی که دوستش داره بهش محل نمی‌ذاره، شغلی که می‌خواد رو نتونسته به دست بیاره و... .

چیزی که گاهی مرورش می‌کنم اینه که ناتو هم نتونست اون‌طور که می‌خواد از اوکراین در مقابل روسیه دفاع کنه. این یعنی فقط ما نیستیم که نمی‌تونیم از متحدانمون حمایت کنیم. دست بقیه هم کاملا باز نیست؛ محدودیت‌ها زیاده و مسائل پیچیده‌ان.

محیطای کاری چنان با استخدامیای سهمیه‌ای و رانتی و باپارتی‌اومده اشباع شده که تلاش برای ورود شرافتمندانه به این محیطا، حتی اگر با موفقیت همراه باشه، شروع یه دوران زجرآوره. بهتر اینه همینا با هم باشن و از پس هم بربیان.

کاش می‌شد دوتایی با خدا می‌نشستیم تو یه کافهٔ معمولی. یا مثلا قدم می‌زدیم کنار هم تو همون پیاده‌رویی که دوستش دارم. و من سوال‌هام رو ازش می‌پرسیدم و اون آروم و دونه‌دونه جواباشون رو برام توضیح می‌داد.

نوشته بود:

The World is drowning in the blood of the innocent

...?Where are you