سلام علیکم

احسنت!

خیلی جالب بود، خیلی از ما با صبر و این‌همه پشتکار قهریم اصلا!

سلام 

من ارشادی هستم . و مطلب شما را کامل خواندم. اول اینکه این مجلات و هفته نامه ها افتخار نوشتن به جوانترها حتی بصورت پاورقی هم نمیدند. بگذریم. 

مطلب جالبی بود. برهٔ ناقلا رو تقریبا همه می شناسند. 

بله رنج و زحمت! بسی رنج بردم درین سال سی! 

مطمئنا تمام قواعد زبان و تاریخ و هنرهای ادبی و خلق و صور خیال رو فردوسی کاملا با رنج و زحمت موشکافانه بدست آورده و خوانده تا خلق شاهنامه کرده! 

یک شاعری هم از اینکه کوچکترین تا بزرگترین نکات رو به نوک خامه آورده تا بزنه نقش شاهنامه!!! اشارت کرده. 

عدد نوزده! چرا تردید دارید؟ یعنی بین نوزده دقیقه و بهایی ات ارتباطی رو فرض کردید؟؟ یا می بینید؟ بگذریم مثل اینکه همباز عجیبه و غریبه گفتم. من در همه زمینه ای مطالعه و اطلاعات دارم. بگذریم ، پرسشم رو پس می گیرم و چون یکجور خاصی نوشتید تردید دارید روی این عدد 19 نوشتم و اصلا دلم نمیخواد الکی بحث بشه یا شلوغ و آشفتگی پیش بیاد. 

مطلب خوبی بود. 

«جنگ اراده‌ها» تو عنوان جا موند :دی

مهمتر از این زحمت و تلاشی که میگید، برنامه و هدف دقیق و ساختار مشخص و نتایج واضح و پایش و ارزیابی و غیره است. سازندگان این انیمیشن قطعاً در همه اینها برنامه دقیق داشته‌اند ولی ما ایرانی‌هایی که خلقیات بسیجی داریم فقط تلاش را و آن هم به معنای زور زدن را میفهمیم! همه‌چیز با زور زدن درست نمیشه. وقتی اهدافت نامشخصه، تکلیفت با خودت روشن نیست که چی میخوای؟ هدفت دقیق نیست. ساختارهایی که ساختی افتضاحه و پایش و ارزشیابی و کلی کار دیگری که برای مدیریت لازمه رو هم نمیکنی هرچی هم زور بزنی فقط انرژیتو حروم کردی.

اهمیت صبر

دیگه چی؟ 

با حوصله بودن که همون صبره بقیه موارد هم اگه صبر نباشه به نتیجه نمیرسه 

سلام علیکم

میشه از یک جهت دیگه هم بهش نگاه کرد که به نظرم درست تر هست. هر کسی برای چیزی که بهش علاقه داره همین قدر پشتکار و عزم داره. بنده هم تو کاری که علاقه دارم همینطورم و شما و بقیه هم همینطور هستید. فقط کمی اعتماد و فضای مناسب می طلبه تا ما هم خیلی کارهای بزرگتر در زمینه ی خودمون انجام بدیم.

حالا اگر به این علاقه یک هدف متعالی و ایمان و یقین به هدف رو هم بدید اون وقت امثال این مثالی که آوردید در مقابل چنین عزمی هیچ هستند. بنده برای اسم بردن و مثال زدن شون زیاد مناسب نیستم چون خیلی نمی شناسم شون ولی قطعا خودتون بهتر از بنده می شناسید.

لازم هم نیست زیاد سمت مسائل اعتقادی و مجاهدت های عرفانی و روحانی بریم. در مسائل به ظاهر مادی هم از این بزرگان زیاد داشتیم و داریم. در مسائل فرهنگی هم همینطور هست. و باز هم نیازی نیست خیلی دنبال مسائل خاص بیرونی باشیم. ما اغلب با چنین بزرگانی زندگی کردیم. در حالی که جهان داره به سمت منیت بیشتر و فروپاشی خانواده پیش میره ما داریم تو کشوری زندگی می کنیم که اغلب مادرانش برای تربیت و فرهنگ فرزندان شون 5 سال که سهله یک عمر عزم و غیرت و صبر گذاشتند. هنوز هم زیاد هستند هر چند کمتر شده باشند. و چه کار رسانه ای و فرهنگی ای می شناسید تاثیرگذار تر از کار این مادران؟ کدوم پشتکار و عزمی بالاتر از عزم این مادران؟ کدوم صبر و مجاهدتی بالاتر از مجاهدت این مادران؟

محفوظ باشید ان شاءالله

صبر خالی و تنها رو بهش میگن دست رو دست گذاشتن:))

من خواستم به اهمیتش اشاره کنم نباشه همه چیز لنگ میمونه

اگر مادیون ما رو با غرب مقایسه کنید باهاتون موافقم و صحبت تون درسته. و متاسفانه خیلی از همین ها هستند که در راس امور و تصمیمات و مدیریت ها قرار دارند و باعث مشکلات برای همه میشن. وقتی مال مفت بیت المال باشه چرا باید به خودشون سختی بدن؟ البته به این معنی هم نیست که همه اینطوری باشند.

اما اگر مسئله قیاس کل ما با غرب باشه اشتباهه. ما نه در عزم و پشتکار و نه در مجاهدت و صبر و نه در نظم و دقت کمی از غرب و شرق نداریم اگر بیشتر نباشیم.

بنده هم نمیگم ایرادات نداریم. اگر صحبت قیاس با آرمان هامون بود بنده هم تایید می کردم که اشکال داریم و عقبیم ولی وقتی نسبت به غرب و شرق قیاس کنیم بنده میگم ما چیزی کم تر نداریم.

و بله نظم و دقت و کارشناسی هم هست فقط باید به جای درست نگاه کرد.

درسته

بله موافقم با صحبت تون اما در این صفاتی که ازش یاد کردید عقب نیستیم. در نتیجه ی این صفات و محصول اینها بله حق با شماست که ما در مسائلی عقبیم و در مسائلی جلو.

نسبت به آرمان مون بله باید تعداد این جای درست ها بیشتر باشه ولی نسبت به غرب مشکل از تعداد جای درست های ما نیست. ما تمام غرب و شرق رو که نمی بینیم به ما فقط همون جای درست هاشون رو نشون میدن حتی گاهی با مبالغه و دروغ و برعکس در داخل جای درست ها سانسور میشه و دیده نمیشه و جای غلط ها بزرگ میشه یا سیاه نمایی میشه.

سلام بر شمای گرامی 

ببخشید ازینکه در نظر قبلی ام در مورد عدد بطرزی مشکوک سؤال پرسیدم. ماجرا ازین قراره که دیدم شما در مورد دین و همچنین تردید عدد نوزده نوشتید. من در همه مورد مطالعات وسیعی به اندازهٔ خودم کردم. از شعر تا کتابهای دینی و تاریخی و حتی زبانهای مختلف! در عددشناسی و اعجاز عددها متوجه شدم گویا بهاییت روی عدد نوزده حالتی از تقدس و غیره دارند. همانند عدد هفت در فرهنگ ما ، مثلا هفت سین ، هفت طبقه بهشت ، هفت خاندان پارسی یا هفت طایفه قزلباش صفوی و هفت برادران و غیره و ذلک. قبلا مطالب متنوعی در مورد همین عدد هفت نوشتم ولی باعث سوتفاهم شد مثلا نوشتم عدد هفت در هفت خان شاهنامه و نوشتم احتمالا هفت خان اسفندیار همان هفت شهر ترکستان یا یه تته بالیغ باشه و هفت خان اسفندیار که فردوسی برای همترازی وی با رستم بصورت رمزآلود بیان کرده‌است، باید هفت شهر ترکستان یا بصورت تلفظ آذربایجانی و استانبولی یئدده بالیغ هست ولی خیلی‌ها دلخور بودند که به شاهنامه مربوطش نکن. منهم علاقه دارم برای بچه‌های خودمان و به ذائقه آنها بنویسم. 

بقول معروف نیرو به جماعته ، میل هم به جماعته. 

من در همه زمینه ها از انواع ضمایر که ساده‌ترین بخش هست تا علم تبادیل حروف و صرف و عروض و نقاشی و هرچه که فکر کنید خواندم و خواندم. 

ببخشید که در مورد عدد بی احتیاط نوشتم. 

ارشادی هستم اشکان ، متولد کرمانشاه و همینجا زندگی می‌کنم. 36 ساله. 

خوشبختم از آشنایی با شما 

حرفی و شور و مشورتی بود در خدمتم. الان بصورت گیرا و جذاب و خندهٔ شکرین برای بچه‌ها می نویسم وگرنه من به رسمی نوشتن و کتابی نوشتن عادت دارم. متاسفانه آنگونه که می نوشتم اکثرا فکر می کردند من پرخاشجو و خشن و خشک و..... هستم. شاید ساکت و شق و رق باشم ولی آنگونه نیستم. 

البته یک کوچولو گاهی حالت قلدرمآبانه دارم ولی زود آشتی ام و آتیشی نیستم. بقول معروف آتیش هم بشم فقط مثل شمع خودم رو می سوزانم. اظهرمن الشمسه که من با بچه‌های ایران دوست دوستم ولی خوب دیگه! 

گاهی از اوقات آدم خلقش تنگه! مثلا من سر خودم در افکارم خراب شدم و همین موقع یکی یک نظری می گذاره و آدم ناخودآگاه از کوره در میره!!! 

که من از همه‌شان پوزش می خوام. البته گفتم که من همیشه بخاطر نوع نوشتنم خشن و قلدرمآب تلقی شدم. الان قلق نوشتن خیلی بیش از پیش آمده نوک انگشتانم. 

البته یکی از اشتباهات من این بود که بحرف خیلی از بچه‌ها کردم. ایشان به من می گفتند که همان جور که حرف میزنی بنویس و منظور ایشان حالت لهجه تهرونی بود ولی من قر و قاطی نوشتم و هرچی که شد نوشتم و.... انفجار صورت گرفت. 

همه شما رو شخصا دوست دارم. در زبانم شکر و کاشتن مهر هست ولی خشم و شخم نداره. 

کامنت رو سنگین نکنم. خیلی خوشحالم از آشنایی! 

سلامت باشید. 

به منهم سر بزنید. سر وقت با حوصله جواب میدم. هیچ اصرار و اجباری هم ندارم. من مشتاقم به شوق و ذوق شما بزرگوار با تجربه و بچه‌های کم سن و جمیع بچه‌های ایران و منطقه فرهنگی . 

شب و دم صبحها آنلاین میشم و هفته‌ای یکبار مطلب منتشر می‌کنم همچنین مناسبتی! 

تشکر ، سربلند باشید.