تصور ما از خدا، انسانی است مثل خودمان. با همین محدودیت‌ها، مشکلات، نقص‌ها و ناتوانی‌ها و کمبودها. نه حتی انسان موفق‌تر، ثروتمندتر و قدرتمندتری. یعنی این طوری است که چون ما باید برای رسیدن به هدف الف، از پیچ‌ها و بلندی‌ها و تاریکی‌هایی بگذریم که برایمان سخت به نظر می‌رسد، خدا هم برای رسیدن به این هدف، دقیقا باید از همین مسیر رد شود و برای او هم به همین اندازه سخت است؛ پس ناتوان است و لاجرم یکی است شبیه خودمان و دلیلی برای اعتماد یا علاقهٔ ویژه‌ای به او نیست.
ما، خدای خودمان هستیم...
یادمه یه بار یکی از دوستام برام دعای از نظر خودم " نشدی " کرد. بهش گفتم نمیشه که ... بهم گفت با حساب کتاب تو شاید نشه با حساب کتاب خدا ولی شاید بشه. گفت چرتکه ی خدا با چرتکه ی تو فرق داره ...
اون دعای نشد، شد ... ولی نمی‌دونم چرا باز هی یادم میره چرتکه ی اون با من فرق داره و هی فکر میکنم بعضی خواسته ها نشدن و حتی دعاشونم نمی‌کنم ...