تلاجن

#بشین دعا کن

من تا حالا تعداد قابل‌توجهی مطلب از استاد صفایی حائری در وبلاگم آورده‌ام. خودم آن مطالب را خوانده‌ام و دوستشان داشته‌ام. احتمالاً خودم تا به حال چندان در عمل کردن به آن‌ها موفق نبوده‌ام، اما گفتم شاید بین خواننده‌های وبلاگ افرادی بخوانند و ببش از من به‌کار ببندند (البته تقریباً مطمئنم که چنین است). اگر می‌خواستم آن‌طور که شما فرمودید محاسبه کنم، اصلاً نباید به‌سوی آن مطالب می‌رفتم.

شما مطلبی را درباره‌ی دغدغه‌هایتان نوشته‌اید که در ضمن آن خواننده با بخشی از شخصیت شما هم آشنا می‌شود. به‌طور طبیعی خواننده ممکن است در ذهن خود تصوراتی درباره‌ی شخصیت نویسنده بسازد، اما گمان نمی‌‌کنم شما مسئول این باشید که او در ذهنش چه می‌سازد.

هر وبلاگ‌نویسی ممکن است مطالبی درباره‌ی بخشی از دغدغه‌ها، مسائل روزمره‌ی زندگی خود یا هر چیز دیگر بنویسد. هدفش که لزوماً معرفی کامل و جامع خود نیست.
درباره‌ی دعای آخر من هم، نگران نباشید. محتوای آن مربوط به قضاوت درباره‌ی گذشته یا حال نیست (که اصلاً کار من نیست)، دعاست برای آینده. فکر می‌کنم برای هر کسی می‌توان آن را از خدا خواست.

خواهش می‌کنم.

خدا را شکر که مفید بود.