صرفا اومدم اینجا عرض کنم که تقریبا یک سال پیش با ۸۵۰ هزار تومن گوشی خریدم با حافظهٔ داخلی ۶۴ گیگ، رم ۴، باتری فوق‌العاده و ظاهر واقعا شیک و خوشگل و البته ایرانی. از همون اول منتظر بودم خراب شه و بفرستیم برای تعمیر (کما این که اغلب گوشیای جی‌ال‌ایکسی که دورو بری‌هام داشتن همین طوری شد) که البته هیچ اتفاقی نیفتاد.
الان یه سال گذشته و می‌تونم با قاطعیت بگم، به‌صرفه‌ترین و بهترین خریدی بوده که تا این نقطه از زندگیم انجام دادم.
+ اگه از من بپرسید، کل زندگی همینه. تلاش برای انجام کار درست، کار درست‌تر و آمادگی برای همهٔ پیامدهاش. پیامدهایی که خیلی‌هاشون خیلی وقتا اصولا اتفاق هم نمی‌افتن، به عبارتی یه معاملهٔ برد-برد واقعی.
مرتبط:
پ.ن: یه جمله‌ای از آیت‌الله مصباح هست که من خیلی دوستش دارم، چهار سال پیش تو متنی که واسه یه نشریهٔ دانشجویی نوشته بودم و تو خلاصه‌برداری‌هام واسه نوشتن اون متن پیداش کردم و توی اون متن و بعدتر یکی دو جای دیگه ازش استفاده کردم و دلم می‌خواد اینجا هم بنویسم و باشه:
بعدنوشت: جالبه بهتون بگم تو این یه سال هر اتفاقی می‌افتاد من مینداختم گردن گوشیم. یعنی مثلا سیم‌کارتم آنتن نمی‌داد، سرور بیان قطع می‌شد، تلگرام مشکل جهانی پیدا می‌کرد، هرچی که می‌شد اولین جمله‌ای که تو ذهنم میومد این بود «بفرما! اینم حمایت از کالای داخلی! اینم گوشی ایرانیت مهتاب خانم!» و نکتهٔ خیلی مهم اینه که تو هیچ کدوم از اون موارد تقصیر گوشی نبود و این موضوع صرفا جهت اثبات بی‌جنبه بودن من تو تاریخ ثبت شد :دی
دچارِ فیش‌نگار |
۰۳ تیر ۹۸ ساعت ۱۱:۱۶
