تلاجن

تلاشمو می‌کنم:)

الحمدلله که مفید بوده:)

این سوال خیلی خوبیه و اتفاقا دوست داشتم شما اینو بپرسید:)

بهش فکر کنید. از اون سوالاست که ارزش فکر کردن طولانی‌مدت رو داره:)

دلم نمی‌خواد با گفتن جوابی که الان تو ذهن خودم هست (و کامل هم نیست) لذت فکر کردن و کشف جواب رو ازتون بگیرم:)

آها یعنی چون به ما وحی نمی‌شده پس طبیعی بوده باور نکنیم؟ موافق نیستم. فراموش نکنیم اژدها شدن عصا تو همون دیدار اول موسی علیه‌السلام با فرعون هم اتفاق افتاد. پس دلیل داشتیم که نگران نباشیم.

خب، ببینید اون چه تو یه متن وبلاگ نوشته می‌شه، همهٔ باور نویسنده نیست الزاما. یعنی برای درک منظومهٔ کامل فکری نویسنده شاید لازم باشه مطالب دیگه‌ای از وبلاگش هم خونده بشه. در این که ما باید خیلی دقیق و حرفه‌ای و کامل دنبال علم باشیم هیچ شکی نیست، اصولا راه بهره‌مندی از اون کمک‌های ویژهٔ خداوند همینه که ما همهٔ همهٔ تلاشی که از دستمون برمیومد رو انجام داده باشیم، ولی این‌جا یه مرز باریکی وجود داره که نهایتا وقتی با وجود همهٔ تلاش‌های انجام شده ظاهرا نتیجهٔ مطلوب ظاهر نشد یا مسیر ادامه دادن خیلی سخت و ناممکن به نظر می‌رسه ادامه بدیم و فکر نکنیم تنها ماییم و این تلاشمون! ما، مثل کوهنوردی هستیم که قراره به قله برسیم ولی نهایت تلاش و توان بدنی‌مون تا رسیدن به نیمهٔ قله است، برای خداوند رسیدن ما به قله اهمیتی نداره، اون‌چه که مهمه اینه که آیا ما واقعا تلاش همه‌جانبه برای رسیدن به همون نیمه‌ای که می‌تونیم رو انجام می‌دیم؟ خدا تو همون نقطه منتظرمونه که بقیهٔ مسیر رو خودش به‌جامون طی کنه. نکتهٔ اساسی ماجرا اینه که بدونیم حل مسائل برای او کاری نداره و اگر واقعا بهترین و کامل‌ترین تلاشی که از دستمون برمیومد رو انجام دادیم، بقیه‌ش رو خودش درست می‌کنه. این مسئله به هیچ وجه مفهوم نفی تلاش‌ها رو نداره، فقط داره تاکید می‌کنه بن‌بستی نداریم و نباید بیش از حد به اون تلاش‌ها وابسته بود که فکر کنیم اگر بیش از یه حدی، واقعا امکان تلاش نبود، یعنی شکست. نه، بیش از اون حد دیگه خود خدا وارد عمل می‌شه.

و در مورد سحر و دنیای مصر باستان هم، ظاهرا مخلوطی بوده از سحر واقعی و یک سری فنون علمی. می‌دونیم که معجزات پیامبران، متناسب با منظومهٔ فکری جامعه‌ایه که در اون مبعوث می‌شن. یعنی در واقع همون چیزی به عنوان معجزه در اختیارشون هست که نشونهٔ برتری واقعی برای مردم اون جامعه به حساب میاد. مثلا معجزهٔ حضرت رسول اگر چیزی جز یک کتاب بود، در عصری که روز به روز دانایی ارزش بیش‌تری پیدا می‌کنه، به کار نمی‌اومد. علم، منشا اصلی قدرته در روزگار ما.

در روزگار حضرت موسی هم اون چه که فن و دانایی خاص و ویژه و سطح بالا بود همین جادو و جادوگری و سحر و کارهای عجیب به این شکل بود که با ترکیبی از فنون علمی و سحر واقعی انجام می‌شد، فلذا از این جهت واقعا high tech بوده و اهالی اصلی فن هم اولین نفراتی بودن که جنس معجزهٔ حضرت رو تشخیص دادن. درک کردن که فراتر از همهٔ فنونیه که می‌شناسن و ممکنه.

در مورد سوالات هم، من خیلی از متن‌ها رو سعی می‌کنم عمدا طوری بنویسم که مخاطب در موردشون سوال بپرسه و اگر بپرسه بقیه حرفم رو می‌زنم. ابن که بخوام کامل کامل هرچی تو ذهنم هست رو بنویسم همیشه برام جالب نیست. یه حدی از ابهام یا حتی ایجاد عمدی سوءتفاهم، گاهی وقتا خوبه:)

با اجازهٔ حضرت حافظ باید یکم شعرشو تغییر بدم و بگم: