تلاجن

واقعا نمی‌دونم چرا فکر می‌کردم باید این طوری درس بخونم! هنوزم هیچ توضیحی به ذهنم نمی‌رسه!

اولا کسی مجبورم نکرده بود و اون مدل درس خوندن مطابق روحیات و سلیقه خودم بود و گرچه بعدا تا حدودی سخت شد و تلاش کردم تصویری که ایجاد شده بود رو حفظ کنم ولی این مسئله ریشه‌های دیگه‌ای هم داره. مثلا همون اوایلی که این سختی‌ها داشت شروع می‌شد مشکلات تحصیلی‌ای ایجاد شد که خونوادم پیگیریش نکردن. مشکلات تحصیلی که می‌گم نه تو نمره‌ها و اینا، نه، تو روحیه خودم و احتمالا چون نمود بیرونی به شکل افت تحصیلی نداشت کسی درک نمی‌کرد چه مشکلی وجود داره، ولی خب ترکیب روحیات خودم، فضای آموزشی و پیگیری نکردن خونواده شد یه مسیری که یکم پیچیده شد و حس می‌کنم سهم هر کدوم از این عوامل تقریبا به یک اندازه است.

در مورد تصویر پوشالی هم واقعا این طوری نبود. ببین مثلا من اگه خودم بودم احتمالا معدلم می‌شد ۱۹ و ۶۰، ولی این فضا منو برد سمتی که حتما باید ۲۰ یا حداقل ۱۹و ۸۰، ۹۰ می‌شدم. یه تاثیر این طوری بود. کما این که بعدا سال سوم و پیش دانشگاهی که به قول تو دیگه نتونستم این تصویر رو حفظ کنم افت معدلم در حد مثلا تا ۱۹ و ۶۰، ۷۰ رسید. چه طوری بگم، اصل ماجرا اصلا خواست شخصی خودم بود. دقیق و کامل درس خوندن و بقیهٔ مسائل تاثیر ایجاد می‌کرد ولی نه در حدی که بگم کلا یه شخصیت دیگه از من می‌ساخت. این طوری نبود.

ضمن این که من الان اینا رو دارم می‌نویسم چون خیلی‌هاش حل شده یا داره حل می‌شه، پس نیاز نیست نگران باشی:)

جدای این که من تو این پست مشخصا بدترین قسمت‌های ماجرا رو نوشتم، ولی همهٔ جنبه‌های این روحیه این شکلی نیستن. اگر مطالب دیگهٔ این وبلاگ رو بخونی، متوجه ابعاد دیگه ماجرا هم می‌شی و همون طور که گفتم رها کردن این روحیه کاری نداشت، ولی من می‌خواستم حفظش کنم تا بتونم درست تحلیلش کنم و جنبه‌های مثبت و منفی رو ازش تفکیک کنم تا بتونم در عین از بین بردن قسمت‌های بدش، بخش‌های مفید رو واسه خودم نگه دارم.

جملهٔ آخرت هم با عرض معذرت، اصلا خوب نبود. نمی‌دونم چند وقته وبلاگ می‌خونی یا می‌نویسی ولی ما تو این فضا این طوری حرف نمی‌زنیم. چون همه می‌دونیم اون چیزی که نویسنده این‌جا می‌نویسه همه چیز نیست، که خیلی چیزها رو نمی‌خواد، نمی‌تونه یا لزومی نمی‌بینه بنویسه یا بگه و گرچه نوشتن تو این فضا، طبعا قضاوت‌های نادرست هم با خودش داره و همهٔ ما هم این رو می‌دونیم و پذیرفتیم، ولی هیچ وقت به کسی نمی‌گیم «کی می‌ری روانشناس؟» چون خودش بهتر می‌دونه باید چی‌کار کنه، چون شاید قبلا رفته ولی دوست نداره این‌جا بنویسه، چون شاید همین الان هم می‌ره ولی نمی‌خواد اشاره کنه، چون شاید به جای روانشناس می‌ره پیش روانپزشک، شاید اصلا می‌ره پیش استاد اخلاق و کلی شاید دیگه. باشه؟:)

کاری که سیستم می‌تونست به جای امتیاز اشتباه دادن، انجامش بده.

یا خانواده می‌تونست به جای نادیده گرفتن، حلش کنه.

به هرحال هرچی بود گذشت:)

«داریم تغییر می‌کنیم». آره واقعا:) بهترین قسمتش همینه:)

به روی چشم! سعی می‌کنم کم‌تر غصه بخورم:) کلا آدم دوستای خوب داشته باشه غصه‌هاش کم‌تر می‌شه خود به خود:)

اون روانشناس رو اشاره کردم چون قبلا هم این‌جا در موردش نوشتم، ببین:

حرفم اینه که واقعا تو شرایط زمانی-مکانی‌ای هستیم که مشکل آدمی مثل من با روانشناس رفتن حل نمی‌شه، چون اصولا چقدر روان‌شناس داریم که تحلیل درستی از ذهن یه ایرانی مذهبی غیرسنتی داشته باشن؟ مثلا ببین من باید برم پیش روانشناس بهش بگم «ببینید مشکل من اینه که چمران برکلی رو ول کرد رفت مصر آموزش نظامی ببینه.» و واقعا هم از مشکلات زندگی منه این! حالا واقعا به نظرت به چند نفر می‌شه اینو گفت؟ تازه این یه دونشه و «اندوه دل نگفتم الا یک از هزاران» به واقع!

گفتم بگم که به ذهن خودم هم رسید پیش روانشناس رفتن ولی انقدر روان‌شناس خوب نداریم که این یه گزینهٔ جدی باشه. به قول تو نهایتش این بود که کل روحیه رو با هم از بین ببرن با توصیه‌هاشون.

و خواهش می‌کنم. مطمئنم هیچ منظور بدی نداشتی ولی خب یکم برام نامأنوس بود جملت. منم اگر طوری توضیح دادم که ناراحت شدی ببخشید:)

تو روشنفکرتر از این حرفا بودی یه موقعی. تقصیر شهر دانشگاهیته به نظرم :دی