" سلام بر آل یاسین. سلام بر تو ای دعوت کننده به سوی خدا و تدبیر کننده آیات و نشانه های او. سلام بر تو ای درگاه خدا و ولی و حاکم دین او. سلام بر تو ای جانشین خدا و یاور حق او. سلام بر تو ای حجت خدا و نشانه اراده او. سلام بر تو ای تلاوت کننده کتاب خدا و تفسیر کننده آن. سلام بر تو در لحظه های شبانگاهت و تمامی ساعات روزت.
سلام بر تو ای ذخیره به جا مانده از خدا در زمینش. سلام بر تو ای عهد و پیمان الهی که خدا از بندگان گرفت و آن را محکم ساخت. سلام بر تو ای وعده خدا که خود ضمانتش فرموده. سلام بر تو ای پرچم افراشته و ای دانشی که یک باره از آسمان نازل شده و ای فریاد رس!
و ای رحمت گسترده که وعده تکذیب ناپذیری.
سلام بر تو هنگامه برخاستنت، سلام بر تو هنگام نشستنت. سلام بر تو آن هنگام که می خوانی و بیان می کنی. سلام بر تو هنگامی که نماز می گزاری و قنوت می خوانی. سلام بر تو هنگامی که رکوع می روی و سجده می کنی. سلام بر تو هنگامی که "لا اله الا الله" و "الله اکبر" می گویی. سلام بر تو هنگامی که خدا را ستایش می کنی و مغفرت می طلبی. سلام بر تو هنگامی که شب و روز را سپری می کنی. سلام بر تو هنگامی که تاریکی بر همه جا سایه می افکند و آن هنگام که روشنایی روز تجلی می کند. سلام بر تو ای پیشوای مورد اطمینان. سلام بر تو ای پیشتاز مورد انتظار. سلامی بر تو به تمامی معنای کلمه..."
+آشنایی با زیارت آل یاسین و علاقه به آن، از انجمن اسلامی دانش آموزی با من مانده؛ از هیئت انصار المهدی، خیمه های معرفت، همکلاسی آسمانی، طرح انسجام، نشریه تک برگی، مجله آینده سازان، آن نستعلیق زیبای "فردا از آن ماست" توی ابرها، سررسید ویژه مسئول انجمن، دفترچه های همراه محرم و ماه مبارک و از همین کتابچه کوچک زیارت آل یاسین با ترجمه خوب سید مهدی شجاعی.
+هنوز هم وقتی گهگاهی مسیرمان با رفیق، اتفاقی یا غیر اتفاقی، از جلوی دفتر سابق انجمن می گذرد، هردویمان بی اراده زل می زنیم به آن ساختمان کوچک محقر و آن دروازه باریک سفید و بینمان سکوت می شود...
هنوز هم که هنوز است خیلی حرف ها هست برای نگفتن...
+نویسه های مرتبط: ادای تعهد ، وحی
+عید همگی مبارک:)
به دلم نیست پایین این پست حرفی بزنم. حرفهای نگفته ای که تکرارش مهم نباشد شاید.
دقیقا اسم وبلاگت را که بین به روز شده ها دیدم گفتم «زیارت آل یس نوشته».
دلم رفت آخر دعا. به قول خودم دعای بعد از دعا، که (شاید خوب نباشد اما) از خود دعا بیشتر به دلم می نشیند.
و دقیقا اولین کلمه پستت را که خواندم دلم رفت توی کوچه پشتی منتهی به مزار. رفت سمت بعدازظهرها. سمت آن دروازه باریک سفید. و لابد الان ملت فکر می کنند که «اینها هم دیگر شور یک حالت موقت و گذرای دبیرستان شان را درآورده اند» و فلان. ولی بیا من و تو همان بین مان سکوت باشد؛ بخاطر حرف های نگفته ای که تکرارش... شاید مهم باشد وقتی به تمام معنای کلمه «نیمه شعبان» است ...
نیمه شعبانت، شب قدرت، عید باشد ان شالله.