نظر شما هم قابل‌بحثه.
جسارتا اگر به کسی برنمی‌خوره، ما کشورمون رو دوست داریم. تلاش می‌کنیم حتی‌الامکان کالای باکیفیت داخلی و اگر نبود حتی‌الامکان کالای باکیفیت از کشورهای غیر بلوک غرب بخریم. تلاش می‌کنیم حتی‌الامکان از واژه‌های انگلیسی استفاده نکنیم و فارسی حرف بزنیم. حتی‌الامکان مسافرت‌های غیرضروری به خارج از کشور نمی‌ریم که از کشور تحت‌تحریممون ارز خارج نشه. اگر کسی ناراحت نمی‌شه، سعی می‌کنیم تو موقعیت‌های کاری که درش هستیم با سواد و کیفیت و همراه با خوش‌اخلاقی و وقت‌شناسی کار کنیم. اگه از نظر کسی توهین‌آمیز نیست، مسیر پیشرفت کشور و آزمون و خطاهای ناگزیر این مسیر رو مسخره نمی‌کنیم. بله، ما هم ممکنه بعضا سبک زندگی‌مون با اونچه حاکمیت تبلیغ می‌کنه هماهنگ نباشه، ولی برای رسیدن به ایدئالمون سعی نمی‌کنیم جنگ داخلی راه بندازیم. هرچی هم بشه و هرچی هم باشیم، می‌دونیم که ته‌تهش مسائل باید همین‌جا و بین خودمون حل بشه. اگه انگ و تهمت بهمون نمی‌زنید، ایرانمون رو دوست داریم و بهش نمی‌گیم «خراب‌شده». عیب و ایرادهاش رو هم می‌دونیم؛ ولی دلیل نمی‌شه ازش عبور یا بهش خیانت کنیم. اگه دلخور نمی‌شید، ایران برامون مهمه. سعی می‌کنیم منابعش رو به‌اندازه مصرف کنیم، آدم‌های اسراف‌کاری نباشیم و طبیعتش رو تخریب نکنیم. اگه بهمون نمی‌گید عقب‌مونده، به نظرمون هرچی از غرب میاد درست نیست و باید با دید انتقادی به چیزایی که تو فیلما و سریالا می‌بینیم نگاه کنیم و مراقب رسانه باشیم. اگه برچسب بهمون نمی‌زنید، پیشینیهٔ تاریخی و تمدنی‌مون رو با ضعف‌ها و قوت‌هاش می‌شناسیم، به نقاط قوتش افتخار می‌کنیم و معتقدیم می‌شه ضعف‌ها رو برطرف کرد. اگه الکی‌خوش صدامون نمی‌کنید، نظرمون اینه که می‌شه ایران و ایرانی رو به خیلی جاهای بهتری رسوند و این به نیت و تلاش ماها بستگی داره. و نهایتا، اگر باعث عذاب وجدانتون نمی‌شه، ما با تک‌تک سلول‌هامون عاشق این سرزمینیم و آرزومونه جونمونو براش بدیم.
گاهی فکر می‌کنم شاید تو خوابی، توهمی چیزی هستیم. اون سالی که اینا برجام رو قبول کردن، تو جلسات دانشجویی، اساتیدی میومدن که متن انگلیسی‌ش رو برامون می‌خوندن، ترجمه و از نظر حقوقی بازش می‌کردن. حتی توضیح می‌دادن مثلا چطور می‌شد امتیازهای کمتری داد و توافق بهتری نوشت و... . همهٔ اتفاقات و تبعات حقوقی مرتبط با این متن ابلهانه همون زمان کاااااملا مشخص بود. یادمه شب بعد از جلسهٔ بررسی متن این توافق‌نامه، بعضی بچه‌ها از شدت ناراحتی نتونسته بودن راحت بخوابن. همون زمان، منتقدین، جلسات متعددی برای توضیح مفاد این توافق و جزییاتش برگزار کردن و سعی کردن مردم رو آگاه کنن که چه پیامدهایی ممکنه پیش بیاد؛ ولی فقط انگ خوردن و توهین و تهمت شنیدن. گذشت و تو فاصلهٔ اجرایی شدن برجام تا پایان دولت اول آقای روحانی گشایش خاصی پیش نیومد و بدقولی طرف مقابل همون موقع هم معلوم بود. منتها تو انتخابات ۹۶ باز هم مردم به همین تفکر رای دادن و حتی همین‌الان هم وقتی می‌خوان موضوع رو برای همدیگه توضیح بدن، بازم همه‌چی تقصیر نظامه :)
چه می‌شه کرد؟ مردمی که به پول نفت و رانت و پارتی و سهمیه و پیچوندن کار عادت دادی، چه تصمیم دیگه‌ای ممکنه بگیرن؟ بعد از اینم همینه. محافظه‌کاری از بالا، خیانت و اهمال‌کاری در بدنه و خرابکاری از بیرون. یه تلاشی کرد ایرانی‌جماعت که از زیر یوغ استعمار بیاد بیرون ولی به مصرف‌گرایی و ادابازی و تنبلی و حماقت تاریخی خودش باخت. فرصت و امکان تغییر؟ حتما هست. ولی خواست و اراده‌ش؟ فعععععک نکنم :)
خلاصه که، به نظرم تعجب که اصلا نداره، انرژی‌هاتون رو برای غصه خوردن هم حروم نکنید. اگه دوست دارید برید که خودتون می‌دونید، ولی اگه می‌خواید بمونید، کمربندها رو سفت ببندید، برای خیلی چیزها آماده باشید و از مسیر لذت ببرید :)
بین این همه آدم کوچیک و بزرگ و کوتاه و بلند تو نظام سوریه برای ریاست‌جمهوری، آمریکا صاف دست گذاشت روی جولانی که قبلاً برای سرش جایزه گذاشته بود و اصرار هم داره این ماجرا رو ادامه بده. این واقعا خیلی حیرت‌آوره. یعنی دیگه حتی لازم نمی‌بینن ذره‌ای حفظ ظاهر کنن :)
+ این ژنرال پترائوس که الان می‌شینه با جولانی دل و قلوه می‌گیره، همونی نیست که امیرخانی تو «جانستان کابلستان» قربون‌صدقه‌ش رفته بود و الگوی اعتدال و سیاست‌مداری بود؟ :)