به نظرم میاد برای ازدواج باید دنبال همخونه بود در اصل. این فاز «همسفر تا بهشت» که دوستان برداشتن خیلی کار رو سخت میکنه و توقعات رو بیخودی بالا میبره. یعنی اگر برگردی و خیلی بنیادی بهش نگاه کنی میبینی آدمیزاد به طور کلی برای تنها زندگی کردن خلق نشده. از طرفی برای همراه و همخونه داشتن، انتخاب فردی از جنس مخالف موضوع رو جالبتر و کاملتر میکنه. حالا فرض کنیم قراره یه همخونهٔ دائمی داشته باشی، طبیعتا بررسی و مشاوره و اینا لازم داره ولی نهایتا یه همراه موقته که البته از همهٔ آدمای دیگه قراره بهت نزدیکتر باشه. این ایده احتمالا کمک کنه آدما با خیلی چیزا تو زندگی مشترک کنار بیان که توی اون مدل «همسفر بهشتی» و فلان و اینا سخته کنار اومدنش.
و نهایتا اینکه، لازمه بدونیم و یادآوری کنیم که انسان در ذات خودش تنهاست و مطلقا هیچ انسان دیگهای نمیتونه همهٔ همهٔ تنهایی ما رو پر کنه. هرچقدر هم خوب و فهمیده و همراه باشه.
+ این رو هم طبیعتا باید پذیرفت که همهٔ آدما همخونهٔ مناسب پیدا نمیکنن. ولی حتی پذیرش همینم تو فرضیهٔ همخونه بودن راحتتره. فلذا.
آخ
چه گل فرمایش کردی
حالا بفرما بگو
ما که هم خونه بسیار بیستی هم داریم
با بقیه تنهاییمون چه کنیم