خرداد پر از حادثه و اینا

خب، ظاهرا که دوران شونزده‌سالهٔ حکومت سمنانی‌ها تموم شد و می‌ریم که داشته باشیم حکومت مشهدی‌ها رو بر دوسوم قوای مملکت. این دوسوم قوا یه زمانی دست ما مازندرانی‌ها هم بود که چون خیلی دوران درخشانی نبود، من سوت‌زنان از کنارش عبور می‌کنم. البته با توجه به این که رژیم قبلی هم دست ما بود، شاید بهتر باشه ماها کلا وارد سیاست نشیم 😁

پ.ن:

۱: البته من سنم به رای دادن به آقای احمدی‌نژاد قد نمی‌ده و ایشون از سال ۸۸ دیگه چهرهٔ محبوبی نیستن برای من، منتها حسرت تبریک گفتن رقبای اصلاح‌طلب به رییس‌جمهور منتخب، دوازده‌ سال بود رو دلم مونده بود.

۲: تبریک زودهنگام رقبا قبل از اعلام نتایج رسمی، کار درستی نبود.

۳: دومین باره کسی که بهش رای دادم انتخاب شده و اولین باره این اتفاق در حد ریاست‌جمهوری افتاده.

۴: آرای باطله دوم شدن. امیدوارم پیام این اتفاق، اون‌جاهایی که باید، دریافت بشه.

۵: خوشحالم و نگران. خوشحالی بابت آمار مشارکت (نه که کافی باشه ولی با توجه به جمیع مسائل و تبلیغات منفی، بازم خوبه انصافا) و رای بالای رییس‌جمهور منتخب و نگرانی بابت مسیر سختی که رو‌به‌روی دولته. ان‌شاءالله که قبل از هر چیز شاهد ترمیم شکاف‌های اجتماعی ایجادشده باشیم که قطعا بدون توجه به همهٔ اقشار جامعه و دیدن دغدغه‌هاشون ممکن نیست.

۶: امروز حتی آقای روحانی هم به نظرم آدم خوب و فرهیخته‌ای می‌آد :)

۷: دعا کنیم برای ایرانمون :)

بعدنوشت: از اتاق فرمان اشاره کردن دوسوم قوای مملکت که یکی دوسالی هست دست مشهدی‌هاست‌. که خب، راست می‌گن😅

جواب «چه» را چه بدهیم؟

خانم یا آقای جمهوری اسلامی! در دنیایی که فقر، فساد و بی‌عدالتی در آن عادی دانسته و حتی تئوریزه می‌شود، در جهانی که آدم‌های کوتاه‌همت، این همه گناه و پلیدی و قتل و غارت و تجاوز و ظلم و بی‌بند‌وباری را پایان تاریخ و نهایت و غایت تلاش آدمی‌زاد می‌دانند، در عالمی که جریان غالب هنر و رسانه هم از پرداختن به فقر و ظلم و استضعاف شانه خالی می‌کند و نمایش فقرا، محرومین و مظلومین را به قدر لازم و کافی جذاب و دراماتیک نمی‌داند، در جهانی که برای دشمنان فضایی و تخیلی فیلم و سریال می‌سازند و چشم به این همه دشمن واقعی انسان و انسانیت بسته‌اند، ما، پای تو و آرمان‌هایت دربارهٔ آیندهٔ انسان و شان و جایگاه نوع بشر می‌مانیم. پای تو که تنها صدای واقعی معتقد به حضرت پروردگار، تنها آرمان متعهد به رفع و دفع ظلم از تمامی نوع بشر و رساندن او به اوج تعالی ممکن، در این دنیای پر از خاموشی و تاریکی هستی، می‌مانیم. می‌مانیم چون شرمندهٔ خودمان و فطرتمان خواهیم شد که مبارزین دیگری در آن سوی عالم، بدون اعتقاد به خدا و معاد، بدون پیامبر (صلی‌الله علیه و آله و سلم)، بدون علی (علیه افضل صلوات المصلین)، حسین (علیه‌السلام) و حضرت بقیه‌الله (روحی لتراب مقدمه الفداء)، پای آرمان مبارزه با ظلم، زندگی و هستی‌شان را خرج کرده‌اند. پای تو می‌مانیم حتی اگر این مبارزه هزار سال دیگر طول بکشد. پای تو می‌مانیم و همیشه آماده‌ایم که آرمان‌هایت را هرجا که لازم شد، به خودت یادآوری و از خودت هم مطالبه کنیم و کمکت کنیم که بایستی و با قدرت ادامه بدهی...

*«چه»: ارنستو چگوارا.

کودتاچی زمانه‌ات را بشناس

یه چند قسمت از اون برنامهٔ «زندگی پس از زندگی» رو باید برای این نامزدهای انتخابات پخش کنن تا خیال نکنن اون دنیا هم هرکی‌هرکیه مثل این‌جا. د آخه لعنتی، از طرف یه دولت امنیتی که رییس‌جمهور با وزرای خودش جلسهٔ درست‌درمون نداره، با اون حجم تفرعن و تکبر بعضی از کله‌گنده‌ترین مهره‌هاتون، میای می‌شینی از ۲۸‌مرداد حرف می‌زنی؟ خود شعبون بی‌مخ انقدر وقیح نبود که شماها.

+ اگه ۲۸خرداد، ۲۸مرداد باشه که معلومه خیلی به عقب برگشتیم. دولت نیست که، ماشین زمانه😏

ابتذال در ائتلاف

حضور ائتلافی دو یا چند نفر تو یه انتخابات، موضوع عجیب و غریب یا شرم‌آوری نیست. یه تکنیک سیاسیه که وقتی تو جای مناسبش استفاده بشه، نه‌تنها ضرر نداره که سطح رقابت‌ها و همین‌طور شور انتخاباتی رو بالا می‌بره. کما این که مثلا سال ۹۲ همچین ائتلافی بین آقای حداد، ولایتی و قالیباف وجود داشت ولی کسی حس نمی‌کرد ایرادی داشته باشه. ماجرا از وقتی به ابتذال کشیده شد که معاون اول دولت مستقر تو سال ۹۶ وارد رقابت‌ها شد. ابتذالش این‌جا بود که همه به شکل قطعی می‌دونستن ایشون فقط اومده که تو مناظره‌ها در حمایت از دولت حرف بزنه و انصرافش به نفع آقای روحانی قطعیه. در حالی که در حالت معمول این نوع ائتلاف‌ها، این که چه‌کسی/کسانی انصراف بدن و این که این اتفاق قطعا بیفته یا نه، به روند پیش رفتن رقابت‌ها، تبلیغات و نظرسنجی‌ها بستگی داره. فلذا، ائتلاف با پوششی بودن یکی نیست و خود ائتلاف‌ هم فحش نیست.

البته سطح دغدغه اگر ناشی از حب نفس نباشه، من رو خوشحال می‌کنه در مجموع

می‌فهمم بین صالح مقبول و اصلح کم‌تر مقبول درگیر باشید (البته حق نمی‌دم بهتون. درستش این بود از این مرحله رد شده باشید بعد این همه وقت، ولی حالا) چیزی که نمی‌فهمم اینه که چطور به این نتیجه می‌رسید آقای جلیلی الان اصلحه؟ به نظر من که نیست و اصلا دعوا این مدلی نیست که می‌گن. به‌وضوح آقای رییسی برای ریاست‌جمهوری مناسب‌تره. صرف برنامه داشتن هم که این همه روش تاکید می‌شه، دلیل چیزی نیست. آقای جلیلی می‌تونه یه استراتژیست یا برنامه‌ریز خوب باشه، ولی شخصیت اجرایی و کاریزماتیک نداره و به نظرم «اینو همه می‌دونن» :)

پ.ن: برای آقای رییسی هم البته همزمان با رای دادن دعا می‌کنم توانایی استفاده از زبان بدن و هوش کلامی‌شون افزایش پیدا کنه.

چرا لری و کردی نه؟

این که تو مناظره ترکی حرف می‌زنید، یعنی مایی که ترکی متوجه نمی‌شیم آدم نیستیم یا چی؟ می‌فهمید این کارتون نژادپرستانه و باعث تقویت گسل‌های قومیتیه و بازم انجامش می‌دید، یا کلا شوق خدمت کورتون کرده؟