حیف

از جمله بزرگ‌ترین اشتباهات سال ۹۸ می‌تونم به تلاش نکردن برای پیدا کردن نیمهٔ گمشدهٔ زندگیم اشاره کنم.

اگر اوایل یا اواسط ۹۸ عقد کرده بودم، الان می‌تونستیم به بهونهٔ کرونا بدون جشن عروسی (که به نظر من واقعا جشن رومخِ اعصاب‌خردکنِ باعث اضمحلال روحی آدمی‌زاده) بریم سر خونه زندگیمون.

همه‌گیری بعدی هم که معلوم نیست کِی باشه! :دی

+ نزدیک چهل صفحهٔ ۱۰ در ۱۰ دفترچه یادداشتم، فقط ایده و کلیدواژه دارم برای نوشتن. هر روز هم به خودم می‌گم «دیگه بعد از این چیزی به ذهنت رسید نمی‌نویسی ها!» و بازم می‌نویسم البته :| . بعد این تازه غیر وقتاییه که وسط انجام یه کار دیگه یهو به خودم میام می‌بینم دارم برای مخاطبای یه برنامهٔ تلویزیونی خیالی در نقش کارشناس مسائل فرهنگی_آموزشی حرف می‌زنم :| . راه‌حلی ندارید؟

از نو

سلام و عید همگی مبارک :)

این عکس الان عکس پروفایل و صفحهٔ چت منه تو تلگرام، پس‌زمینه گوشیمم می‌خواستم بذارم که خوب تنظیم نمی‌شد و جاش یه چی دیگه گذاشتم با همین محتوا. اومدم این‌جا هم بذارم که اگه یه مدتی نبودم، آخرین مطلب وبلاگ، یه عکس خوشحال باشه حداقل :)

+فرمود: «نُزِّلَتْ أَنْفُسُهُمْ مِنْهُمْ فِی الْبَلاءِ کَالَّتِی نُزِّلَتْ فِی‌الرَّخَاءِ»

[«هنگام سختی و گرفتاری چنانند که دیگران در خوشی و آسایش» | نهج‌البلاغه، خطبهٔ ۱۹۳، معروف به خطبهٔ متقین ]

+حالتون محول به احسن الحال ان‌شاءالله...