تلاجن

ولی می‌دونید، همین نیت‌های ناقص نصفه‌نیمه، همین عبادت‌های ناقص نصفه‌نیمه، همین دعاهای ناقص نصفه‌نیمه، همین تلاش‌های ناقص نصفه‌نیمه برای درک لحظه‌ها، ساعت‌ها و روزهایی که ازمون خواستن، از هیچی، خیلی خیلی خیلی بهتره و واقعا اثر داره. گرچه که زمان می‌بره، ولی یهو به خودت میای و می‌بینی داشتن رفتار یا انجام کاری که سال‌ها برات سخت و آرزو بوده، راحت و دست‌یافتنی و حتی شیرین شده. البته که درستش اینه با قوت و قدرت و سربلندی روی پاهای خودت راه بری و به بقیه هم کمک کنی، ولی حالا تا قبل اون مرحله، سینه‌خیز رفتن، از نرفتن و پشیمون شدن و برگشتن و ناامید شدن خیلی خیلی خیلی بهتره. تلاش برای «در مسیر بودن» پایین‌ترین حدیه که نباید ازش عقب نشست. بقیهٔ مسائل کم‌کم حل می‌شن و این وعدهٔ پروردگار ماست.