تلاجن

بعضی وقتا وقتی حالم خوب نیست گوش می‌دم و گریه می‌کنم باهاشون، یادمه یه بار کسی گفته بود غصه‌تو وصل کن به مصیبت اهل‌بیت (علیهم‌السلام). در واقع یعنی غصهٔ معمولی خودتو وصل کن به رنج‌های برترین و بااخلاص‌ترین و پاک‌ترین مبارزین جریان حق. اون گریه باعث می‌شه سبک شی، در عین حال فقط دور خودت و مشکلات خودت نچرخیدی.

گاهی هم آره، دقیقا مثل آهنگ گوش دادنه، یا یه جور آهنگ پس‌زمینه است و یا یه جورایی هم یادآوری یه چیزایی. اتفاقا برای همین چهار تا گذاشتم که اگه کسی مثل من بود بتونه پلی‌لیست درست کنه.

فلذا، همیشه گریه نمی‌کنم [مگه می‌شه اصلا همیشه با مداحیا گریه کرد؟ :)]، همیشه هم به فکر فرو نمی‌رم، همیشه هم حس حزن و اندوه نداره، ولی اینا رو هم داره. البته اون حزن و اندوهشم با حزن و اندوه مشکلات شخصی فرق می‌کنه. به قول خانم نفیسه مرشدزاده یه «غم خرم»ه :)

خواهش می‌کنم :)

همچنین