بلند که شدم و کتاب را برداشتم برای خواندن ادامه، دیدم کنار آیه نوشته: «سجدهٔ واجبه».
به گمانم خیلی از بایدها همین قدر بدیهیاند. همین قدر فطری...
طبیعت، معجزه ی مأنوس است و معجزه، طبیعت نامأنوس.
علی صفایی حائری
+ ما معمولاً قبل از حس کردن و لمس کردن آیه، به علامت سجده واجبش توجه می کنیم و برامون حسی که تحربه کردین تداعی نمیشه... .
مراقب باشید این حس نره و اگه رفت برید دنبالش پیداش کنید، خواهش کنید، التماس کنید تا راضی بشه هر طور شده برگرده.
تا باد چنین بادا!
چه غم انگیز...
اونجاییش که من هیچ وقت همچین چیزی رو درک نکردم :|
چقدر خافآن :))
خیلی نزدیک بشرطی که هدم خودشو نخواد گول بزنه و توجیح کنه :(
کنار بعضی آیهها هم میشد یک علامت قطره بکشند به نشانهی اشک واجب. یا مثلن اگر بغض دارید اینجا جایش است! همین قدر بدیهی و فطری...
بعد خوندن پستتون چیزی که به ذهنم اومد: «عزیــــــزم :)»