باید اعتراف کنم آدما واسه من دو دسته کلی‌ان. اونایی که دوسشون دارم، براشون احترام قلبی زیادی قائلم و دلم می‌خواد زود‌به‌زود ببینمشون یا باهاشون حرف بزنم و اونایی که این‌طوری نیستن.
ولی تو برخوردا، خیلی سعی میکنم این قضیه به چشم نیاد. با هر دو دسته مودبانه حرف می‌زنم، با هر دو دسته، بحث داریم، از هر دو دسته تعریف یا انتقاد میکنم و کلا خیلی به اون صورت احساس قلبیم نمود بیرونی به شکل بی‌انصافی نداره یا حداقل بگم سعی میکنم نداشته باشه.
ولی خب، میشه اونایی که تو دسته اولن، خودشون یه جوری متوجه بشن که دوسشون دارم و دلم تند‌تند براشون تنگ میشه؟
میشه لطفا؟ :)
فا رام
