تلاجن

وقتی این طوری نگاه کنی، دیگه هر چیزی نمی‌نویسی و هر جوری هم نمی‌نویسی. نوشتن، «شأن» پیدا می‌کنه انگار.

و البته حواسم نبود بگم اینو. نسخه اصلی «گریه» است؛ «اشک» نیست.

ممنون به هرحال. اصلاح شد.

جایگزین کردن واژه «سلاح»، به جای «گریه»، گرچه لطافت شاعرانه و تلمیح زیبای مدنظر آقای نظری رو نداره، اما از جهت شرایطی که حداقل خود بنده بارها تجربه کردم، اونقدرها هم بی‌ربط نیست. بارها پیش اومده متاثر بودم در مورد موضوعی، اما یا شرایط گریه کردن نبوده یا بوده ولی گریه کمکی نکرده به آروم شدنم. این‌جا نوشتن اتفاقا مفیدتر بوده. از این جهت، از نظر کلی، اونقدرها هم به نظرم بی‌ربط نیست که «قلم» آخرین سلاح باشه.

ولی خب، مشکل دیگه این تعبیر اینه که همه انسان‌ها توان نوشتن ندارن، ولی همه توان گریه دارن، پس اون نگاه عام‌تر و قشنگ‌تره، ولی شاید بتونم این طور اصلاحش کنم که «قلم» گرچه آخرین سلاح همه نیست، ولی تو یه جامعه فرهیخته‌تر، به نسبت «گریه»، سلاح نهایی‌تر و مفیدتریه.

ناچار، شعر ایشون رو امانت گرفتم.